ordan burdan

füsuncuğumla yemeğimizi yerken bir yandan da ne kadar hızlı geçtiğini konuşuyorduk bu akşam üzeri. öyle ya blog alemlerindeki hızlı günlerimiz sanki dün gibi ama üzerinden neredeyse üç yıl geçmiş. heyhaaat... neler değişmiş geçen zaman içinde. daha dün olan bir sürü şey artık anı sadece. ve her nedense en çok katıla katıla güldüğümüz anlar kayıtlı kalmış zihnimde:) ne garip...

zeruş demişti bir vakit insan yaşlanınca en üzüldüğü anları tebessümle, en mutlu olduğu anları da buruklukla anımsarmış diye. hayatın bizi henüz farketmediği günlerdi ve biz henüz çok gençtik ama kalbimin ortasına oturmuştu bu söz. şimdi sabahın bu kör saatinde oturmuş bunu düşünüyorum. yaşlanıyoruz ruhiyeti değil aslında şikayetçi değilim henüz. ama itiraf etmeliyim ki zaman bu hızla koştururken pek yoruluyor, arada durup dinlense fena olmaz diyorum sadece:) ve böylelikle ben de gittikçe uzaklaşan günlere daha çok özlem büyütmeyeyim istiyorum... bencilleştim mi ne?..